Ze stapten over op flexwerken. Want dat was beter voor de samenwerking tussen de afdelingen. Moderner. En kostenbesparend. Er hoefde vanaf nu nog maar 0,7 werkplek per medewerker te zijn. Want een deel van de mensen werkt partttime, is ziek of vrij. Toch zonde van die vierkante meters, dat kost allemaal geld. En hé, zo kom je nog eens in contact met collega’s die je anders nooit spreekt. Integraal werken bevorderen terwijl je huisvestingskosten bespaart: win-win. Iedereen blij. Behalve jij.
Foto van je kind
Alleen jammer van die foto op je bureau. Nouja, dat vond jij dan. Je collega’s waren minder gecharmeerd van dat sproeterige meisje met knaloranje vlechten. Het mollige zusje van Pipi Langkous. Moesten ze daar echt elke dag naar kijken, als ze je koffie op je bureau zetten?
Toch, met foto kon je je hier thuis voelen. En zag je het even niet zitten? Dan dacht je aan hoe die zachte warme armpjes straks om je nek zouden voelen, als je weer thuis kwam. Wreef je je duim even over de door haar geverfde rand van het lijstje. ‘Papaaaaaaaaaa!!!’ Een zucht. En door met die eindeloze stroom archiefstukken.
Nee dat mag je niet voelen!
Als je sputterde omdat je met al dat geflex geen plek meer had voor die foto op je bureau, was er een weerwoord: je kon ‘m altijd nog als achtergrond op het bureaublad van je flex-laptop zetten, toch? Dan kon je er net zo vaak naar haar kijken als je wou.
Tja, met die foto op die glimmende laptop voelde je werkplek toch niet hetzelfde. Nestelden die armpjes zich maar weer om je nek…
Veiligheid en flexen
En was het nou echt zo gek om te blijven verlangen naar die foto op je bureau? Nee, wetenschappers kunnen je uitleggen dat het belangrijk is om een stevige basis te hebben, je ergens thuis te voelen. Thuis is veilig, thuis is de plek waar je dingen zonder risico kunt leren en uitproberen. Thuis is waar je even bijkomt als er buiten de deur iets mis is. De plek die je met mensen deelt die je kunt vertrouwen en er voor jou zijn.
Zonder veilige basis geen groei, geen ontwikkeling, geen werkgeluk. Wat onwijs jammer dat je je hier niet zomaar meer thuis kunt voelen. Ook voor de baas die denkt te winnen.
Flexen en werkgeluk
Flexwerkplekken en werkgeluk, gaat dat eigenlijk wel samen? Veel werkgevers zijn voor: het scheelt in de overhead, het ziet er modern uit, iederéén doet het tegenwoordig. Medewerkers zijn vaak minder blij. De columns van Japke-d. Bouma bijvoorbeeld worden niet voor niets druk gedeeld en besproken op social media. Collega’s hebben last van elkaars geluid, vinden het onrustig in de kantoortuin en proberen toch – al is het maar door je lunchtrommel op een bureau te laten liggen – een vaste plek te claimen. Zodat je morgen ook weer op die plek met dat gave uitzicht zit, naast die collega waar je zo’n lekkere klik mee hebt en niet aan het bureau waar je collega altijd met zijn plakkerige sinaasappelhanden zit. Handdoekje op de strandstoel maar dan anders.
Mag het minder streng?
Misschien kan het ook een tikje minder streng. Omdat we allemaal anders zijn. Laten we dat nou gewoon maar benoemen. Zodat we begrijpen dat veel mensen graag op een vaste plek zitten. Naast collega’s waar ze het goed mee kunnen vinden. En waar ze veel mee samenwerken. Niet iedereen heeft behoefte aan steeds wat anders en nieuws, reuring en een frisse wind. Heb je dat wel? Top, leef je uit. Heb je dat niet? Ook goed. Ieder moet vooral de omgeving kunnen kiezen waarin je het best tot je recht komt. En waar je je veilig voelt.
Meer kennis, inspiratie en praktijkvoorbeelden over werkgeluk?
Misschien is het Netwerk Werkgeluk interessant voor jou. Je bent van harte welkom!