Afgelopen weken waren heel bijzonder. Maarliefst driehonderd geïnteresseerden meldden zich aan voor een webinar over werkgeluk van Netwerk Werkgeluk. En dat in een tijd waarin sommigen zich afvragen of werkgeluk op dit moment wel relevant is. Honderden deelnemers hadden waardevolle inzichten en gesprekken over werkgeluk. Ik deel mijn verhaal en dat van hen graag met je. Om samen van te leren. En misschien herken je hier als professional in werkgeluk wel een stuk van je eigen verhaal in.
Waarom nu?
Begin maart is er weer een meetup van Netwerk Werkgeluk, waarin we uitgebreider kennis delen en praktijkervaringen uitwisselen. Deze meetup en andere activiteiten van het Netwerk zijn alleen toegankelijk voor leden. Om praktische redenen staat aanmelden voor het lidmaatschap slechts een paar keer per jaar open. En binnenkort is er weer de mogelijkheid om je aan te melden. Want alleen is ook maar alleen.
Om je te helpen om te kiezen of het lidmaatschap bij je past, deel ik de komende dagen in een aantal artikelen wat we zo samen ontdekten, in deze webinars en al netwerkend. En informeer ik je over de mogelijkheid om lid te worden. Maar eerst even terug naar hoe het Netwerk begon.
Positieve bijdrage
Een jaar of vijf geleden startte ik met bouwen aan werkgeluk. Dat leek mij het allerleukste wat je kunt doen. Want kennis over geluk, dat had ik intussen wel. Daarover had ik na mijn studie psychologie alles gelezen wat los en vast zit, congressen bezocht, trainingen gevolgd en zelfs een boek over geschreven. Dat vertalen naar werkgeluk en die kennis voor een hele organisatie inzetten, dat leek mij een goede kans om in één keer een positieve bijdrage aan het leven van heel veel mensen te maken. Dus stortte ik me daar vol enthousiasme in.
Blinde schilder
Om goed te beginnen, zocht ik vakgenoten en voorbeelden van praktijkverhalen om van te leren. Dat zou vast helpen om me een beeld te vormen van wat nu een goede aanpak zou zijn. En daar liep ik direct vast. In eerste instantie vond ik namelijk helemaal niemand.
Ik voelde me alleen. Pionieren, nieuwe dingen ontwikkelen, daar schrik ik niet voor terug. Dat geeft me energie en voldoening. Maar je daar helemaal alleen in voelen, zonder gelijkgestemde professionals die je af en toe een beetje de weg kunnen wijzen of waar je mee kunt sparren? Dat vond ik geen ideale situatie. Ik voelde me een blinde schilder: bekend met de verf en het doek maar onvoldoende in staat om in te schatten welk effect mijn acties zouden hebben.
Ik begon maar gewoon met wat ik had: een stapel artikelen over werkgeluk, wat interviews met anderen die ongeveer deden wat ik van plan was. Dat was alles waar ik me aan kon spiegelen.
Gevonden!
Na een tijdje raakte ik aardig op dreef in mijn werk. Zo kreeg mijn werk steeds meer bekendheid. Het trok zelfs de aandacht van landelijke media: kranten, grote actualiteitenrubrieken op radio en tv. Onder andere NRC, Nieuwsuur en BNR wisten me te vinden. En omdat ik bewust op zoek was naar vakgenoten, stortte ik me actief op social media.
Tot mijn verbazing bleken er veel meer mensen alleen bezig met werkgeluk. Ik had ze alleen nog niet gevonden. Maar nu vonden ze mij. Dat was een geweldige opluchting: het gevoel dat je niet alleen bent. Zij wilden met mij sparren, ik met hen. We herkenden elkaars verhalen, konden elkaar aanvullen en van elkaar leren. Zo blijkt maar: in werkgeluk is het gevoel van verbinding niet alleen belangrijk voor medewerkers, maar ook voor hen die werken aan werkgeluk.
Door het contact met anderen wist ik steeds beter wat relevante auteurs waren, welke sites en nieuwsbrieven ik in de gaten moest houden en van welke congressen en opleidingen ik veel kon leren. Die kennis kon ik ook weer doorgeven aan anderen. Ik voelde me steeds minder die blinde schilder. En ik merkte dat anderen het ook waardevol vonden om met elkaar uit te wisselen.
En toch was dit het niet
Zo ontstond een waardevol informeel netwerk van professionals in werkgeluk die kennis deelden en ervaring uitwisselden. Maar zoals dat gaat met informele netwerken, ging het hier ook. Het was los-vast, er was geen structuur, geen kartrekker. En dus verwaterden de contacten snel. Geplande bijeenkomsten gingen vaak niet door, niemand was echt verantwoordelijk en niemand nam de voortrekkersrol. Vrijheid, blijheid. Wat leek te ontstaan, viel ook even zo snel weer uit elkaar.
Hoe jammer ik dat ook vond, het was wel een extra motivatie om een idee dat al een tijd in mijn achterhoofd speelde nu echt uit te gaan voeren. Ik wilde professionals in werkgeluk verbinden en versterken. Daarom richtte ik Netwerk Werkgeluk op. Precies aan het begin van de eerste lockdown, startte ik met verbinden. Zou dat wel werken? Nu de wereld op zijn kop stond? Was er dan nog wel aandacht voor werkgeluk en de professionalisering daarvan?
Meer lezen over werkgeluk?
Dit is het eerste deel van twee artikelen over hoe professionals in werkgeluk elkaar kunnen versterken en over de kansen die dat biedt. Deel 2 lees je hier. Ook lezen? Meld je aan voor de updates van Netwerk Werkgeluk: